F.R.O.G.

Dinsdag 1 december vertrok ik uit Thailand. Omdat ik vorig jaar na het werken met straatkinderen in Brazilië nogal een cultuurshock had terug in Nederland en erg neerslachtig was (één van de meiden waarmee ik gewerkt had, overleed aan een ongeluk door drugsgebruik), leek het me goed om nu hier wat bewuster mee om te gaan i.p.v. binnen één dag aan de andere kant van de aardbol in de westerse wereld weer aan de slag te moeten. Dus… vakantie! Indonesië stond met zijn prachtige rijstterrassen nog altijd hoog op mijn reislijstje en met een bijna gelijk klimaat aan Thailand, is het de ideale plek om af te kicken van mijn werkzaamheden en stukje bij beetje in m’n hoofd naar Nederland toe te leven. En wat een heerlijk avontuur was het! Ik had de aller-goedkoopste vlucht (ik blijf student;-) van Thailand naar Indonesië, wat resulteerde in vijf uur zonder water (eten kreeg je sowieso niet), want ik had slechts nog wat muntjes baht en alleen briefgeld werd aangenomen. Gelukkig had ik een zak druiven die ik de dag ervoor nog op de Thaise markt gekocht had… de steward en medereizigers keken wat raar, maar ik hoefde ten minste niet uit te drogen;-) Een vriendin, Esther, kwam naar Denpasar, Bali gevlogen waar we ons eilandhoppen startten. Om elkaar te vinden op de luchthaven was echter nog een hele klus (Esther heeft me zelfs nog laten omroepen;-), want er bleken twee aankomstgebouwen te zijn… na heel wat kilometers heen&weer geloop (met bagage) en het vriendelijk maar duidelijk (dat is de kunst) afwimpelen van opdringerige taxi chauffeurs, wisten we elkaar te vinden, met dank aan de knipperlicht werkende wifi van het vliegveld!

Indonesië is, cliché, maar in één woord geweldig. We zijn op vijf verschillende eilanden geweest en hebben prachtige stranden gezien, heerlijk gesnorkeld (liep ik alleen een oorontsteking van op, maar dat leverde weer een hilarisch moment in een medical clinic op met een dokter die met een zaklamp in m'n oor keek en door zés zustertjes hard werd uitgelachen om z'n gebrekkige Engels), watervallen beklommen, gefietst door de rijstterrassen en gemountainbiked rondom een vulkaan. Ook de cultuur is heel boeiend en ik heb veel gezien en geleerd van het hindoeïsme (Bali) en de islam (Lombok) in het dagelijks leven van mensen. De locals zijn erg toegankelijk en de meesten spreken redelijk Engels, dus dat leverde leuke en interessante gesprekken op! Reizen is zo mooi, want het geeft je levenservaring en opent je ogen voor de ander, want welke cultuur of religie ook; met iedereen deel je het feit dat je (mede)mens bent!

En nu… vergeleken met Azië is Nederland in de winter maar koud en kaal (straten zonder scooters, verkoopkarretjes, allerlei kleuren en geuren), maar thuiskomen in december, vlak voor kerst, is in ieder geval nog de beste wintermaand!;-) Nu moet ik m’n leven mét agenda weer oppakken… in januari begint m’n LIO, in juni hoop ik af te studeren maar daarvoor moet nog een héléboel gebeuren, ik ben op zoek naar een nieuwe kamer (omgeving Dordrecht/R’dam, tips zijn welkom)… En dan Thailand, wat zijn de maanden daar voorbij gevlogen!  Voor zover ik al verwachtingen had (bijna onmogelijk, want het is zo’n andere wereld waarbij je van tevoren niet weet wat er op je pad komt), zijn ze allemaal overtroffen! Ik heb zoveel geleerd van God en over zending. In augustus nog dacht ik Engels te gaan geven aan kinderen… uiteindelijk bracht God tieners op m’n pad die door de contacten die we opbouwden naar de kerk kwamen, ook muziekles gingen volgen en de Thaise strip-Bijbel die ik als afscheidscadeau gaf met een grote glimlach tegen hun hart aandrukten! Deze ervaringen en hoe ik genoot van het eenvoudige leven als ik op m’n fiets door de straatjes van Mancha Khirie tufte terwijl de mensen rondom hun huizen op straat hingen, maken dat ik ontzettend hoop dat ik (voor korte- of langere tijd) terug mag naar Thailand! (Waar weer een heleboel denkwerk en keuzes rondom heen hangen zoals taalcursus, leven van giften, wat lang weg zijn uit Nederland doet met je vriendschappen, etc. etc.) Van tevoren was er vanuit OMF tegen me gezegd ‘Lower your expectacions!’ en je kan ook niet anders als jij als westerling in een totaal andere cultuur belandt tussen mensen waarvan jij de taal niet spreekt. Maar ik heb zeker net zo hard geleerd om grote verwachtingen van God te hebben! Op werk-, maar ook persoonlijk gebied heb ik echt ervaren dat God overal bij is; ook in de week dat ik onverwachts naar Nederland terugvloog om met mijn familie samen m’n opa te begraven. Dus voor alle dingen die er het komende half jaar staan te gebeuren én voor de wat verdere toekomst, ik probeer er ontspannen in te staan en simpelweg met open handen te leven. God geeft wel wat nodig is en zal me brengen waar Hij dat wil. Tijdens een homeschoolweek in Bangkok was er een Canadese granny die de dagopeningen verzorgde. Ze had allemaal groene kikkerknuffels waarmee ze de kids de hele week door iets probeerde te leren over vertrouwen. De reminder was F.R.O.G. Fully Rely On God! Toen ik terug kwam van die week uit Bangkok in Mancha Khirie zat m’n ‘huiskikker’ nog steeds in de douche (ik nog zo hopen dat ‘ie verhuist was terwijl ik weg was, niet dus;-) en terwijl ik het gevecht aanging om hem weg te krijgen,  realiseerde ik me dat dat beestje me een hele goede les leerde!

Een nummer wat me hier aan helpt herinneren is Steady Heart (Steffany Grettzinger):

‘I can’t see

What’s in front of me

But I will trust You

Onwijs bedankt voor alle betrokkenheid &gebed!

Corine