Basketbal met wasmanden

28 oktober 2015 - Khon Kaen, Thailand

De Thaise scholen zijn nog gesloten (ze hebben hier twee lange vakanties per jaar), maar ik heb m’n bezigheden in Mancha Khirie weer opgepakt. Afgelopen weken heb ik heel wat andere plekken van Thailand gezien. Begin oktober was ik in Bangkok en heb ik samen met twee andere Nederlandse juffen een homeschoolweek gedraaid. Omdat zendingskinderen vaak in een kleine setting les krijgen, wordt dit twee keer per jaar georganiseerd. Het was een heerlijk gezellige en creatieve week! Verder heb ik in Bangkok fijn een Engelstalige kerk kunnen bezoeken (één zondag dan, want de andere verdwaalde onze taxichauffeur;-), over markten gestruind en bepaalde stadswijken per fiets (zelfs die hoef ik niet te missen uit NL) verkent. Hoewel het, na even wennen om opeens 'toerist' te zijn, heerlijk was om niet meer zo nagekeken te worden vanwege mijn blanke huidje (in Bangkok lopen immers veel meer buitenlanders rond), zou ik nooit voor m’n plezier in deze gigastad gaan wonen  en ben ik God zo dankbaar voor het – misschien iets primitievere- plekje dat ik hier heb in het knusse Mancha. Na een heerlijke week vakantie in het noorden van Thailand kwam ik na een lange nachtbusrit weer thuis. En het klinkt misschien gek, maar terwijl ik met m’n backpack door het dorp liep en werd nageroepen met faràng (westerling) voelde het toch echt zo… de mensen die in de vroege ochtend al van alles staan te bakken en buiten rondhangen, de glimlach die ze me tonen als ik hen groet met sawàtdii-khâ, de manager van de plaatselijke supermarkt die me achterna fietst wanneer ik m'n potje jam vergeet van de toonbank (maken ze daar in NL nog tijd voor!?), de lol die ik heb als ik ’s avonds aan de aerobic-/dansgroep langs de grote dorpsweg deelneem en erachter kom dat dit een onmogelijkheid is op teenslippers (terwijl alle Thaise vrouwen om me heen sportief bezig waren, stond ik te stuntelen op één been, omdat m’n slipper losschoot)…

Afgelopen weekend was er kerkkamp. De verschillen qua aantal kerken in Nederland en Isaan (vier keer zo groot) zijn haast niet in cijfers uit te drukken en de gemeentes zijn nog klein, dus het is ontzettend opbouwend dat ze eens per jaar een weekend lang bij elkaar komen. Het thema dit jaar was ‘Naam boven alle namen’ en iedere dag werden een aantal namen (karaktereigenschappen) van God behandeld. Inhoudelijk kreeg ik er door de taalbarrière niet veel van mee en hoewel mijn kampeeruitrusting minimaal was (lees: slapen zonder luchtbed/matje), ben ik blij dat ik dit weekend mee mocht maken! Het was tof om de Thaise mensen bezig te zien, er werd een mooi kinderprogramma gedraaid door CEF, ik heb het echte Thaise leven ervaren door voor 6 uur al op te zijn, met rijst te ontbijten (overigens ook te lunchen en dineren), onwijs gelachen terwijl de mensen (inclusief 60+ers!) los gingen op Isaan muziek met een bijzondere dans met je handen (zie video) en een 'nieuwe' sport leren kennen… basketballen met een levend basket; oftewel een persoon op een stoel met een wasmand in de handen! Zondagmiddag hobbelden de pick-ups volgeladen met de Thaise kerkleden het terrein weer af en zag ik door de stofwolken heen de mensen in de achterbak met een glimlach de anderen uitzwaaien. Wat was het een tof weekend en een bewijs van hoe God de afgelopen jaren Zijn Koninkrijk heeft gebouwd in Isaan!

De gezelligheid van zo’n kampeerweekend hoef ik in m’n straat in Mancha ook niet te missen, want de kinderen uit de buurt hangen hier vaak rond. Iedere middag om een uur of vier verwisselen ze hun schooluniforms voor tekenfilmpakjes en komen ze sjoelen met rekenblokjes, mij leren tellen in het Thais, lummeltje spelen met een opblaasbal en tekenen…  Ik heb inmiddels een muur kunnen behangen met alle kleurplaten!

M’n Engelse studenten zijn nog met vakantie, maar in september heb ik al een heel aantal Engelse lessen kunnen geven. Iedere middag pak ik een thema en probeer hen via speelse activiteiten dingen te leren. Een  van de eerste lessen heb ik in de pauze, met hulp van een leuk jong stel dat tijdens hun visiontrip hier verbleef, wentelteefjes met de meiden gebakken (zie video). Verder probeer ik hen gesprekjes te laten voeren, want zinnen maken vinden ze nog heel moeilijk. Wat overigens heel herkenbaar is… Een voorbeeldje van hoe pittig de taalstudie af en toe is: (fonetisch) kháw is hij of zij, kâaw is negen, khâaw is rijst, káw is lijm en khàw is wit (mocht je je vervelen, check google translate maar). Ik hoor geen verschil en zit me dan een potje schaapachtig te kijken en m’n mond raar te bewegen om een andere toon uit de kramen, waarop m’n taalhulp of de kinderen waarmee ik oefen terugkijken van ‘hoor je het verschil niet!?’ Hiernaast is het ook altijd een uitdaging om eten te bestellen want kày is kip en khày is ei. Hoewel er een zekere link is tussen beiden, kan het sommige gerechten toch flink maken of kraken;-) Maar wat het leren zo leuk maakt, is de waardering die de mensen tonen als ik probeer een paar woordjes te spreken!

Mocht je afvragen of ik al vrienden ben geworden met al m’n ‘huisdieren’… ik kan je vertellen dat de gekko’s haast tot m’n interieur behoren dus ik ze misschien nog wel ga missen! En de dieren leveren ook wel weer hele leuke momenten op… tijdens het wekelijkse dinsdagavonddiner bij familie Den Hartog showde Daniel me vol trots ‘Juf ogen dicht’ z’n nieuwe bestuurbare auto (ik hoorde dat ding allang aankomen, maar dat terzijde). Opeens deed hij een sprong achteruit naar de keukentafel, want er zat een kikker IN de auto! Wij met z’n allen maar drukken op het bestuurwiel… autodeuren open – autodeuren dicht – lichtjes aan – lichtjes uit – naar links – naar rechts… het arme beestje moet misselijk naar buiten zijn gekropen toen wij de auto uiteindelijk maar met rust lieten!

Donderdag moet ik naar de immigratie in Khon Kaen om visumverlenging aan te vragen voor mijn laatste dertig dagen hier, maar eerlijk gezegd moet ik er nog niet aan denken om daarna dit land te verlaten, want ik heb het ontzettend naar m’n zin! Een andere temperatuur, taal, eten, natuur, omgangsvormen… alles went! Ik kijk nauwelijks raar meer op als iemand met een tandartskapje om z’n mond de bus in komt, buk automatisch als ik voor iemand langsloop en voel me al bijna net zo soepel als de gemiddelde Thai van het op de grond zitten in kleermakerszit.

Terwijl ik dit zit te schrijven, is er buiten net zoals gisterenavond weer een vuurwerkspektakel gaande. Niet om een nieuw jaar (2059) in te luiden, dit gebeurt pas in april met het driedaags waterfestival Songkran, maar ‘’om de geesten te verjagen’’. Ik hoop nog een keer een blog te posten over het boeddhisme wat het leven van de mensen hier zo kenmerkt, maar onder deze link alvast een video over het werk wat de gezinnen via OMF hier doen http://www.npo.nl/zvk-dagtv/10-05-2013/POW_00615494.

Volgende week ben ik weer in Bangkok (Sijmen en Annelies hebben daar een training en ik ga mee om les te geven en kinderwerk te doen), maar voor nu: groetjes vanuit Mancha Khirie,

Corine

Engelse lessen

Buurtkids

CEF activiteit tijdens kerkkamp

Thais huis (baan) op palen

Met de leukste leerlingen!

Foto’s

1 Reactie

  1. Henny Smits:
    17 november 2015
    Hoi Corine,

    Ik ken jou niet en jij kent mij niet, maar via Sijmen en Annelies blog ben ik op je site gekomen. Leuk om jouw verhalen te lezen , foto's en filmpjes te bekijken. Gods zegen toegewenst bij alles wat je nog mag doen in Thailand!
    ps Groetjes aan Sijmen en Annelies! gr. Henny Smits.