De Thaise kermis en een ziekenhuisbezoek

Deze laatste weekjes in Mancha Khirie heb ik het genoegen nog allerlei Thaise gelegenheden mee te maken! Zo is er op dit moment een vierdaags festival/kermis. Qua toestellen komt het hele spektakel redelijk overeen met een Nederlandse kermis, behalve de leeftijdsgrens… die kennen ze hier niet; twee jarige kinderen mogen ook gewoon overal in. Het hele dorp en alle omgevende dorpen leken leeggelopen te zijn, jonge kinderen waren op hun mooist aangekleed en overal knipperden lampjes en klonk muziek of de toeter van een treintje. Wat deze kermis wel onderscheidt van de Nederlandse waren de olifantjes die tussen de mensenmassa doorliepen en een kraam waarbij een slang in een slecht in elkaar geknutseld hok werd tentoongesteld. Het leuke vond ik om allemaal ‘bekenden’ tegen te komen… kinderen uit de buurt hier, de tieners die ik Engelse les geef, mensen uit de kerk. Hoewel ik met de meesten nog geen goed gesprek kan voeren bij gebrek bij gebrek aan Thaise woordenschat, ga ik deze mensen echt missen!

De Thaise tieners die ik Engelse les geef had ik een tijd niet gezien, maar nu komen ze ook buiten de lessen veel over de vloer. ’s Avonds rond zonsondergang (6 uur) gaan we badmintonnen voor in de straat (dan is het wat koeler)… echt genietmomentjes! Één van de meiden probeert nu ook wat Nederlands te leren, maar sommige letters/woorden kunnen ze gewoon echt niet uitspreken. Het klinkt dan heel grappig en ik voel me iets minder dom met m’n gebrekkige Thaise vocabulaire!;-)

Iets heel anders, maar waarom ik zo hard gelachen heb… Omdat ik in december naar Lombok ga heb ik malariatabletten nodig. Het leek Annelies het meest betrouwbaar om dit in het ziekenhuis in de stad te halen (lokale pharmacy shops blijken andere dingen in omloop te hebben...). Eenmaal daar aangekomen bleek dat echter nog maar de vraag... Het eerste probleem leek al aan de receptie te ontstaan toen ik erachter kwam dat ik geen paspoort o.i.d. mee had (chaoot die ik ben af en toe). Maar, met wat andere gegevens kon ik gelukkig ook terecht (Dank U Heer!), ik ontving zelfs een pasje met klantnummer 'voor de volgende keer' (wie weet of die er gaat komen;-). Na een tijdje in de wachtkamer te hebben genoten van de zusterpost die achter een balie (zeer productief) gezellig stonden/lagen/zaten te kletsen, werd ik door twee man personeel ‘Miss… sorrywijkunnenjenaamnietuitspreken’ meegenomen naar een kamertje. Ik werd in een stoel geplaatst en kreeg een bloeddrukmeter om m'n arm. Met de overtuiging dat ik alleen een gesprek over het waarom ik pillen nodig had zou hebben, was het best even schrikken toen dat ding steeds strakker om m'n arm werd gespannen. Een zuster probeerde in haar beste Engels 'what is your problem today?' te vragen, maar ik verstond het nauwelijks. Toen probeerde ze het in Thais, maar daar begreep ik al helemaal niks van. Ik probeerde uit te leggen dat ik malariapillen nodig had, maar werd bijna bang dat zij verstond dat ik malaria heb! Ondertussen duwde een ander zustertje een thermometer in m'n oor en kreeg ik een apparaatje aan m'n vinger. Ik begreep helemaal niks van al deze metingen; om malariatabletten op te halen! Bijna kwam er een flasback naar m'n kindertrauma voor dokters&tandartsen die zonder te vertellen van alles aan je gingen doen! De zustertjes wisten het ook niet meer, dus er werd een Engelssprekende arts bijgeroepen. Zijn Engels verstond ik gelukkig wel en ik kon hem duidelijk maken dat: A ik vandaag geen probleem heb, B ik helemaal healthy ben en C ik alleen maar wat malariapillen ter preventie kom halen!

Ik vond het vervelend dat ik (door haar accent) het Engels van de zuster niet kon verstaan, want ze probeerde het zo goed, maar stond ook tranen te lachen om de hele situatie… allemaal mensen, talen en apparaatjes om een paar pillen! De dokter lachte vrolijk mee, gaf me een nummertje en ik moest weer wachten totdat ik naar de volgende arts kon. Annelies (was Marie een schone luier geven) kwam gelukkig terug dus kon voor me tolken! In de wachtkamer hadden we nog een leuk gesprek met de dokter die christen bleek te zijn en zelf heel hard lachte om z'n grap dat ik (21) Annelies' (33) dochter zou zijn. Dokter nr. 2 gaf me, na gevráágd te hebben wat ik nodig had, een hele instructie wanneer ik de pillen moest slikken en ging ze bestellen. Ik kreeg weer een nummertje en moest wachten bij een ander loketje. Daar kon ik vervolgens betalen, om dáárna naar loketje-nummer-zoveel de pillen op te halen. Overigens waren ze belachelijk goedkoop en zijn het niet degene waar ik om vroeg (die hadden ze niet)... van de malarone die ik tijdens mijn tijd in Kenia slikte weet ik dat ik niet reageerde op de bijwerkingen. Nu maar hopen dat ik mijn tijd in Lombok niet hallucinerend door ga brengen...

Hoewel ik weet dat er een tijd is van komen en van gaan, geeft dat gaan me toch een dubbel gevoel. Dus voordat de laatste dagen van afscheid nemen aanbreken, neem ik alles nog zoveel mogelijk in me op en geniet ik van alle dingen waar ik afgelopen drie maanden van heb mogen genieten! Volgende week dinsdag hoop ik naar Denpasar (Bali) te vliegen, waar een vriendin (Esther) vanuit Nederland ook naar toekomt om rond te reizen op verschillende eilanden (ik verwacht dat ik mezelf daar gewoon niet mag toestaan om heimwee te hebben naar Thailand;-)! Voor nu dus een laatste keer groetjes vanuit Mancha Khirie,

Corine