Bijna..!:-)

Beste bloglezers,

De komende maanden hoop ik hier mijn belevenissen vanuit Thailand te posten!

Over een week zal ik eerst naar Phnom Penh, Cambodja vliegen om twee oud-huisgenootjes op te zoeken. Zij zijn daar als verpleegkundige en sociaal werker en het lijkt me mooi om hun werkzaamheden te zien! Zelf ga ik een aantal dagen vrijwilligerswerk doen bij een project genaamd Shalom House. Ik heb er heel veel zin in om mijn oud-huisgenoten weer te zien en hoop dat ze me vast wat wegwijs kunnen maken in de Aziatische cultuur! (met stokjes eten enzo;-)

31 augustus vlieg ik van Phnom Penh naar Khon Kaen, Thailand. Daar zal ik 3 maanden wonen en in de ochtenden lesgeven aan Daniel; het oudste zoontje van de familie Den Hartog, die in Thailand zendingswerk doen. Voor de middagen is het plan om Engelse lessen te geven aan de Thaise kinderen uit de omgeving. Dit wordt ongetwijfeld een flinke uitdaging, aangezien mijn taalniveau Thai zéér laag is. Maar ik hoop met het volgen van  taallessen en handen- en voetenwerk er het beste van te maken!

Wat een Hollandsehagelslagjunkie als mij motiveert om naar Azië te gaan… ik hou van avontuur en het zien en werkzaam zijn in het koninkrijk van God over de hele aarde! Maar eerlijk gezegd trok Azië me eerst helemaal niet zo; ik wilde graag naar Zuid-Afrika of terug naar Brazilië. Tijdens een presentatie van mijn oud-huisgenoten over de manier van werken in Azië, raakte ik geïnteresseerd. De Nederlandse cultuur is erg taakgericht, terwijl het in verschillende Aziatische landen meer draait om de relatie. Hier zijn mooie ingangen te vinden om het evangelie te delen. Een week later kwam er in een nieuwsbrief van de CHE een berichtje langs van OMF en zo ben ik bij Serve Asia, het short term-programma, terechtgekomen. Na het eerste gesprek op het kantoor bevestigde God diezelfde middag nog voor mij de keuze om in Thailand te gaan werken met jonge kinderen… Op station Utrecht Centraal vroeg een Aziatische moeder met 3 kleine kinderen mij om hulp (me een ingewikkeld uitgeprint reisschema onder ogen duwend) met het instappen in de juiste trein. Ze sprak geen woord Engels, de trein was propvol en zij zat met haar baby op schoot terwijl de twee andere kids tussen alle mensen doorliepen en, heel onschuldig, 1e klas gingen zitten. De moeder kon de kinderen niet zien door alle drukte en ik voelde me verantwoordelijk (één van de kinderen liep bij een tussenstop het perron op terwijl ze nog verder moesten) om ze in de gaten te houden. Even later had het ene kindje per ongeluk de vingers van grote zus klemgezet tussen de glazen deur. Ik kon het niet aanzien dat kind te zien huilen, zonder mama om te troosten, dus rechtvaardigde voor mezelf het inlopen van de 1e klas coupé  en begon maar een beetje met haar armbandje te spelen (EHBTaalbarrières;-). Het was even alsof ik door de ogen van Jezus naar dat kind keek en m’n hartslag me vertelde dat Hij ieder kind gelukkig wil zien. Van links en rechts werd ik aangekeken alsof ik gek was, maar het interesseerde me niks want terwijl de tranen op haar wangen nog wat naglommen kwam er een prachtige lach tevoorschijn!

Praten konden we dan wel niet, maar er is één universele taal; die van lachende ogen. Een mooie les aan het begin van weer een crosscultureel avontuur!