Één straat, honderd indrukken

Slechts één ‘straat’, maar wel honderd indrukken: een sloppenwijk waar de organisatie One-2-One een voedselproject uitvoert. De tuktuk met alle spullen was nog niet gearriveerd, maar toen ik van de ‘moto’ afstapte hingen er al een heel aantal kinderen rond op de stoep, met een bordje en beker in hun handen. De mensen van het One-2-One project worden dus al verwacht!

Iedere dag rond een uur of 11 komen zij in deze slum (die slechts uit één lange straat bestaat) om de kinderen van voedsel te voorzien. Voorwaarde is wel dat de kinderen kleding en schoenen aanhebben en hun handen wassen. Terwijl ik toekijk hoe één van de medewerkers in het Khmer de kinderen instructies geeft om in twee rijen te gaan staan, vraag ik me af uit wat voor families ze komen en hoe hun woningen er uitzien. Lang de tijd om hierover na te denken  heb ik niet, want de kinderen trekken alle aandacht met hun vrolijk gezang onder begeleiding van een gitaar. Een medewerker vertelt me: ‘We sing a christian song and pray with them, so they will know that the food is not just from some nice people, but from God!’ Ik versta niks van het Khmer gebed, maar geniet van het enthousiasme van deze kids! Dan is het tijd voor het handen wassen. De kinderen proberen voor te dringen, maar de Cambodiaanse medewerkers weten hen goed te instrueren. Kinderen die nog niet netjes aangekleed zijn worden in een aparte rij gezet om dit ook in orde te maken. (Veel van hen dragen een pyjama, maar dat is hier normaal.) Het lijkt misschien wat overdreven, maar deze kinderen kennen geen enkele gewoontes qua hygiëne, wat voor veel gezondheidsproblemen zorgt. Terwijl de kids druk staan te poetsen met een stuk zeep, houdt een medewerker het kraantje van een watervat open en daarna komen ze met schone handen bij mij (naar de zwarte vegen op hun gezicht en benen probeer ik maar niet te kijken). Terwijl ze hun handjes in mijn handen leggen en ik ze afdroog valt het me op hoe dun sommige polsjes zijn en ontdek ik bij een jong meisje een heel verschrompelde (verbrande?) huid. Na het handenwas ritueel worden een aantal kids nog gewogen en gemeten en daarna is het tijd om op te scheppen! Even later zitten alle kinderen onder een afdakje te genieten van een gezonde maaltijd. Een medewerker vertelt me dat ze hier geen standaard drie maaltijden kennen, maar de hele dag door ‘sweets’ eten of zoete drankjes drinken. En inderdaad, even later zie ik alweer wat kinderen bij een karretje met zoetigheden. Dit verklaart meteen de toestand van hun tanden...

Wanneer de meeste kinderen weer naar ‘huis’ vertrekken, laten twee Aziatische medewerkers me de slum zien. Krotjes staan ontzettend dicht op elkaar en er loopt slechts een smal paadje tussendoor. Overal ligt afval en vuil (ik zie een gymp in de grond begraven liggen alsof het de betegeling moet voorstellen), mensen in een hangmat staren ons aan, kinderen lopen naakt rond, ik zie kittens en puppy’s, overal komen geurtjes of rook vandaan, een langslopend meisje gaat even met haar hand langs mijn arm, op een dak zie ik een aantal jongens zitten, een peutertje zit krijsend op de grond gehurkt naast de uitlaatpijp van een moto...  Een medewerker kan gelukkig goed Engels en vertelt me het een en ander over de achtergrond van deze kinderen. Het is maar een kleine slum, maar veel mensen gebruiken een drug en zijn hierdoor gewelddadig. Een vrouw wordt mishandeld door haar eigen man, de kinderen zijn hier getuige van...                                                                       

Even later zit ik weer achterop de moto en laat ik de slum achter me, bedenkend hoe bizar het is dat dít niet is wat deze kinderen kunnen doen; voor hen is dit hun echte leven; hun gisteren, vandaag en morgen.

Soms vraag ik me af, wat helpt het nu, al dat ontwikkelingswerk? Er zijn al zoveel jaren, wereldwijd, zoveel organisaties actief, maar er blijft armoede. Ik had het hierover met Annemieke en die herinnerde me er gelukkig aan dat je moet denken in veranderingen in individuele levens. (En hiervan ken ik getuigen!) Daarom wil ik je vragen: zoek een betrouwbare organisatie (bijv. Compassion) en wordt sponsor van een kind. Wees dankbaar voor waar jij geboren bent, voor de kansen die jij hebt gekregen in je leven! En deel iets van je rijkdom met een kind aan de andere kant van de wereld, door hem of haar (door voldoende voedsel, onderwijs, etc.) een kans op vooruitgang te geven! En geloof mij: van delen krijg je niet minder, maar meer!